เรียน ท่านอาจารย์

       วันนี้ดิฉันขอเรียนปรึกษาท่านดังนี้  ดิฉันและสามีจดทะเบียนสมรสกันประกอบธุรกิจในอาคารเดียวกันแต่แบ่งชั้นทำงาน สามีดูแลลูกค้าเพื่อส่งเอกสารให้ดิฉันทำงานให้ลูกค้า สินทรัพย์ที่เป็นชื่อสามีที่ใช้ประกอบธุรกิจคือยานพาหนะราคา 650,000 บาท ส่วนสินทรัพย์ที่เป็นชื่อดิฉันคือที่ดินและอาคาร ราคา 4,200,000 บาท ติดจำนอง 2,500,000 บาท จะพิจารณาอย่างไรว่ามีหนี้สินล้นพ้นตัวหรือไม่ เพราะดิฉันและสามีถูกฟ้องล้มละลายด้วยมูลหนี้ 1,500,000 บาท  จึงเรียนถามว่ามีวิธีคำนวณแบบไหน

       1. รวมสินทรัพย์สามีภรรยา 650,0000 +4,200,000 หักด้วยภาระหนี้ 2,500,000 บาท เหลือสินทรัพย์ 2,350,000 บาท มากกว่า มูลหนี้ที่ถูกฟ้อง1,500,000   หรือ

       2. แยกสินทรัพย์สามีภรรยาแล้วต่างฝ่ายต่างรับภาระหนี้ที่ถูกฟ้องมากลายเป็นหนี้คนละ 1,500,000 บาท  ซึ่งจะเหลือสินทรัพย์ แบ่งครึ่งได้คนละ1,175,000 บาท น้อยกว่ามูลนี้ที่จะให้ชำระ 1,500,000 บาท ต้องล้มละลาย

       3. ค่าความนิยมในตัวของสามี พิสูจน์ได้จากใบเสร็จค่ารักษาพยาบาลที่จ่ายรักษาสุขภาพเป็นล้านบาทในเดือนเดียว หรือโล่ห์รางวัลที่ได้รับเนื่องจากเป็นผู้สนับสนุนกีฬาดีเด่น  สามารถนำมาอ้างถึงความสามารถในการชำระหนี้ได้หรือไม่

        ขอขอบพระคุณท่านที่ให้ความรู้และขออาราธนาคุณพระดลบรรดาลให้ท่านสุขภาพแข็งแรง

        ขอบคุณค่ะ

เรียน คนซื่อ

    หลักมีอยู่ว่า การที่บุคคลจะถูกฟ้องล้มละลายได้ต้องเป็นคนมีหนี้สินล้นพ้นตัว และมีหนี้ถึงจำนวนที่กฎหมายกำหนด  การที่จะถือว่าเป็นคนมีหนี้สินล้นพ้นตัวนั้นโดยทั่วไปก็ได้แก่การที่มีหนี้สินมากกว่าทรัพย์สิน และไม่มีรายได้ที่จะแสดงให้เห็นว่าสามารถชำระหนี้ได้ นอกจากนั้นมีบางกรณีที่กฎหมายจะสันนิษฐานว่าเป็นคนมีหนี้สินล้นพ้นตัว ตามมาตรา ๘ และมาตรา ๙ ของกฎหมายล้มละลาย ดังนี้

มาตรา ๘  ถ้ามีเหตุอย่างหนึ่งอย่างใดดังต่อไปนี้เกิดขึ้น ให้สันนิษฐานไว้ก่อนว่าลูกหนี้มีหนี้สินล้นพ้นตัว
(๑) ถ้าลูกหนี้โอนทรัพย์สินหรือสิทธิจัดการทรัพย์สินของตนให้แก่บุคคลอื่นเพื่อ
ประโยชน์แห่งเจ้าหนี้ทั้งหลายของตน ไม่ว่าได้กระทำการนั้นในหรือนอกราชอาณาจักร
(๒) ถ้าลูกหนี้โอนหรือส่งมอบทรัพย์สินของตนไปโดยการแสดงเจตนาลวง หรือ
โดยการฉ้อฉล ไม่ว่าได้กระทำการนั้นในหรือนอกราชอาณาจักร
(๓) ถ้าลูกหนี้โอนทรัพย์สินของตนหรือก่อให้เกิดทรัพยสิทธิอย่างหนึ่งอย่างใด
ขึ้นเหนือทรัพย์สินนั้น ซึ่งถ้าลูกหนี้ล้มละลายแล้ว จะต้องถือว่าเป็นการให้เปรียบ ไม่ว่าได้กระทำ
การนั้นในหรือนอกราชอาณาจักร
(๔) ถ้าลูกหนี้กระทำการอย่างหนึ่งอย่างใดดังต่อไปนี้ เพื่อประวิงการชำระหนี้
หรือมิให้เจ้าหนี้ได้รับชำระหนี้
    ก. ออกไปเสียนอกราชอาณาจักร หรือได้ออกไปก่อนแล้วและคงอยู่นอก
ราชอาณาจักร
    ข. ไปเสียจากเคหะสถานที่เคยอยู่ หรือซ่อนตัวอยู่ในเคหะสถาน หรือหลบไป
หรือวิธีอื่น หรือปิดสถานที่ประกอบธุรกิจ
    ค. ยักย้ายทรัพย์ไปให้พ้นอำนาจศาล
    ง. ยอมตนให้ต้องคำพิพากษาซึ่งบังคับให้ชำระเงินซึ่งตนไม่ควรต้องชำระ
(๕) ถ้าลูกหนี้ถูกยึดทรัพย์ตามหมายบังคับคดี หรือไม่มีทรัพย์สินอย่างหนึ่ง
อย่างใดที่จะพึงยึดมาชำระหนี้ได้
(๖) ถ้าลูกหนี้แถลงต่อศาลในคดีใด ๆ ว่าไม่สามารถชำระหนี้ได้
(๗) ถ้าลูกหนี้แจ้งให้เจ้าหนี้คนหนึ่งคนใดของตนทราบว่าไม่สามารถชำระหนี้ได้
(๘) ถ้าลูกหนี้เสนอคำขอประนอมหนี้ให้แก่เจ้าหนี้ตั้งแต่สองคนขึ้นไป
(๙) ถ้าลูกหนี้ได้รับหนังสือทวงถามจากเจ้าหนี้ให้ชำระหนี้แล้วไม่น้อยกว่า
สองครั้งซึ่งมีระยะเวลาห่างกันไม่น้อยกว่าสามสิบวัน และลูกหนี้ไม่ชำระหนี้

มาตรา ๙* เจ้าหนี้จะฟ้องลูกหนี้ให้ล้มละลายได้ก็ต่อเมื่อ
(๑) ลูกหนี้มีหนี้สินล้นพ้นตัว
              *(๒) ลูกหนี้ซึ่งเป็นบุคคลธรรมดาเป็นหนี้เจ้าหนี้ผู้เป็นโจทก์คนเดียวหรือ
หลายคนเป็นจำนวนไม่น้อยกว่าหนึ่งล้านบาท หรือลูกหนี้ซึ่งเป็นนิติบุคคลเป็นหนี้เจ้าหนี้
ผู้เป็นโจทก์คนเดียวหรือหลายคนเป็นจำนวนไม่น้อยกว่าสองล้านบาท และ
(๓) หนี้นั้นอาจกำหนดจำนวนได้โดยแน่นอน ไม่ว่าหนี้นั้นจะถึงกำหนดชำระ
โดยพลันหรือในอนาคตก็ตาม

    กรณีของคุณ ลองปรึกษาทนายความดูเถอะ บางทีก็อาจมีทางต่อสู้ได้