เรียน ท่านอาจารย์ที่เคารพ

          กระผมได้อ่านคำตอบของท่านแล้วมีความรู้สึกว่า สมแล้วที่ท่านเป็นผู้ใหญ่ใจดีในบ้านเมืองนี้ กระผมเคยไปปรึกษาทนายความแล้ว ส่วนใหญ่จะบอกให้ทำใจ ท่านครับเรื่องของกระผมอยู่ที่ ปปช.ครับ เขากำลังจะส่งเรื่องให้อัยการทำเรื่องฟ้องกระผม เรื่องเกิดตั้งแต่ปี 2543 ขณะนี้ก้ผ่านมา 12 ปีแล้ว

          ท่านครับขณะนี้กระผมได้ขอกลับเข้ารับราชการใหม่แล้วตั้งแต่ไป 2551 โดยอาศัยพรบ.ล้างมลทินปี 2550 โดยที่ผู้ใหญ่ให้ความเมตตา พอกระผมได้เข้ารับราชการกระผมก็ไปเรียนต่อระดับปริญาโทและก็จบแล้วอาจารย์ที่เคยนับถือกันท่านแนะนำให้กระผมไปเรียนต่อระดับปริญญาเอก กระผมก็คิดว่าจะไปเรียน แต่เมื่อเดือนพฤษภาคม 2555 ทาง ปปช.เขาได้ติดต่อมาให้กระผมส่งเรื่องที่ขอกลับเข้ารับราชการให้เขาและเขาบอกว่าเรื่องของกระผมกำลังจะถูกส่งให้อัยการดำเนินการฟ้อง

          ท่านครับกระผมหมดกำลังใจแล้ว ทุกอย่างมันเหมือนชีวิตของกระผมมันมาถึงทางตันแล้ว สิบกว่าปีที่ก้มหน้ารับกรรมมาและถูกตราหน้าว่าเป็นคนไม่ดี คนทุจริตเงินหลวง แต่กระผมก็ทนมาเพื่อครอบครัว ลูกของกระผม 3 คน คนโตอยู่ ม.1 คนกลางอยู่ ป.4 คนเล็กอยู่อนุบาล 2 ภรรยาเป็นลูกจ้างชั่วคราวของรัฐ ถ้ากระผมติดคุกเขาจะอยู่กันยังไง ท่านครับผมกลับเข้ารับราชการได้ 4 ปีแล้วแต่ก็มีหนี้สินมากอยู่ กระผมจึงเป็นทุกข์มาก มันจึงมีทางเลือก สองทาง คือถ้ากระผมยอมติดคุกก็คงตายในคุกแต่ภรรยาและลูกของกระผมจะต้องรับกรรม ไหนจะหนี้สินที่มีอยู่ แต่ถ้ากระผมตายไป กระผมจะได้เงินประกันต่าง ๆ  ประมาณ สองล้านกว่าบาท ภรรยาและลูก ๆ  ของกระผมเขาคงไม่ลำบากเท่าไหร่ เขาคงจะเสียใจที่กระผมตายแต่ก็คงไม่นาน ท่านอาจารย์ครับกระผมไม่กล้าที่จะฆ่าตัวตายแต่กระผมก็เลือกที่จะยอมตายมากกว่าที่จะติดคุกให้ลูกเมียลำบาก ขณะนี้กระผมอายุ 51 ปี

          อาจารย์ครับ ไม่มีใครยอมเข้าใจคนทำความผิดหรอกครับ ปปช.เคยตำหนิกระผมเหมือนที่ท่านอาจารย์พูด เขาบอกว่ากระผมทำร้ายตัวเอง ถ้าไม่พอใจก็น่าจะเข้าไปในห้องน้ำแล้วร้องด่าแม่มันออกไปดัง ๆ  หรือไม่ถ้าทนไม่ได้จริง ๆ  ก็ตบหน้ามันสักครั้ง ก็แค่ทำร้ายร่างกาย

          อาจารย์ครับ อาจารย์เชื่อไหมครับว่า กระผมต้องผจญกรรมทุกวันนี้ก็เพราะคำพูดของกระผมเองที่ฆ่าตัวเอง เพราะหลังจากมีเรื่อง ผอก. ได้เรียกกระผมเข้าไปคุย แต่ด้วยความเก็บกดซึ่งมันถมอยู่ในใจกระผมมาโดยตลอดทำให้กระผมได้ระบายออกมามากจนไม่แคร์อะไรทั้งนั้น กระผมพูดให้ ผอก.ว่า "ผอก.ครับไม่มีลูกน้องชั่ว มีแต่นายเลว ถ้านายมันดี ลูกน้องมันไม่ชั่วหรอก" เขาโกรธมาก ท่านครับที่กระผมรู้ว่าเขาโกรธมากก็เพราะหลังเลิกงาน พี่ที่อยู่หน้าห้องได้เรียกกระผมไปถาม เขาว่า ผอก.พูดว่า "มันแน่มาก" และพอเรื่องถึงจังหวัดนิติกรเขาก็พูดให้กระผมฟังว่า ผอก.ไปตามเรื่องตลอดเวลาและบอกให้เขาแจ้งความเอาความผิดผมตลอด ซึ่งเขาก็บอกว่ามันผิดปกติมีอะไรทะเลาะกันเรื่องส่วนตัวหรือเปล่า และตอนที่กระผมไปขอเรื่องที่ อกพ.จังหวัด เพื่อทำเรื่องอุธรณ์  เขาก็พูดว่า นายไม่น่าฆ่าลูกน้องเลยทั้ง ๆ  ที่กระผมนำเงินส่งคืนทุกบาททุกสตางค์แล้ว มีเรื่องอะไรกันหรือเปล่า 

          ท่านครับกระผมยอมรับว่ากระผมได้กระทำความผิดจริง แต่เจตนาจริงๆ แล้วกระผมเพียงแต่อยากทำให้ ผอก.รู้ว่า ถ้ากระผมจะกระทำการทุจริตนั้นมันไม่ยากเลย (เพราะ ผอก.เคยพูดใส่หน้ากระผมหลายครั้งว่ากระผมจะทำการทุจริตหรือ ทั้ง ๆ  ที่กระผมรับผิดชอบงานในฝ่ายถึง 80 % ทำคนเดียวหมด กลับมีแต่ถูกเหยียดหยาม ซึ่งมันมีเรื่องให้เล่ามากมาย แต่กระผมกลัวว่าท่านอาจารย์จะลำคาญ) ที่ท่านแนะนำว่าให้พูดถึงเจตนาจริง ๆ  นั้น กระผมเคยให้ปากคำกับทุก ๆ  คณะกรรมการแล้ว เขาบอกว่า "ฟังไม่ขึ้น"  "โกหก" "เป็นไปไม่ได้" กระผมจึงถูกไล่ออกจากราชการยังไงหละครับ เขาสอบหาแต่ความผิดกระผม แต่เขาไม่เคยสอบหาความจริงที่กระผมบอกว่ากระผมน้อยใจเพราะถูกข่มเหงน้ำใจ สาเหตุของความน้อยใจมันมาจากไหนเขาไม่เคยสอบ

          อาจารย์ครับกระผมขอกราบขอบพระคุณท่านอาจารย์เป็นอย่างสูงที่สละเวลาตอบคำถามกระผมทุก ๆ  ครั้งแต่ครั้งนี้มันเป็นการระบายความในใจให้ท่านทราบแค่นั้นครับ แต่ถ้าท่านอาจารย์จะมีอะไรแนะนำ หรือชี้ช่องทางให้กระผม กระผมก็พร้อมที่จะน้อมรับครับ