เมื่อต่างฝ่ายต่างมีครอบครัวเป็นฐานที่มา ต่างฝ่ายจึงต่างย่อมมีบุคคล อันเป็นที่เคารพรักด้วยกัน อีกฝ่ายหนึ่งจะต้องยอมรับรู้ และให้ความเคารพรัก หรือความใกล้ชิดสนิทสนมด้วย

เพื่อป้องกันมิให้เกิดความกินแหนงแคลงใจในกันและกัน การตัดสินใจในเรื่องใด ที่มีผลต่อคนอันเป็นที่เคารพรัก หรือสนิทสนมของฝ่ายใด เป็นการสมควร ที่จะให้ฝ่ายนั้นเป็นผู้ตัดสินใจ โดยฝ่ายที่ตัดสินใจ ก็ต้องคำนึงถึง “ครอบครัวของเรา” ไว้อยู่เสมอว่า การตัดสินใจเช่นนั้น จะนำความเดือดร้อน หรือเป็นการเบียดเบียน “ครอบครัวของเรา” เกินฐานะหรือเกินความจำเป็นหรือไม่

ในขณะเดียวกัน อีกฝ่ายหนึ่งก็ต้องทำใจให้กว้างไว้ และนึกเสมอว่า บุคคลเหล่านั้นเป็น “ญาติมิตรหรือบุพการี “ของเรา”