จะมีใครหยุดคิดกันสักนิดบ้างไหมว่า บ้านเมืองไทยในยามนี้กำลังเกิดอะไรขึ้น ทำไมจึงดูสับสนปนเปและยุ่งเหยิงกันไปหมด?

เศรษฐกิจที่แก้ไขกันมาเป็นเวลา ๒ - ๓ ปี รัฐบาลประกาศอยู่เป็นระยะ ๆ ว่า ดีขึ้น ๆ

แต่ทำไมสถาบันการเงินยังหน้าดำคร่ำเครียด ไม่กล้าปล่อยสินเชื่อจนเงินล้นธนาคาร ต้องลดอัตราดอกเบี้ยเงินฝากลงจนไม่มีใครคาดคิดมาก่อนว่าจะถึงขนาดนี้

กำลังซื้อในตลาดทำไมจึงยังซบเซา เป็นผลให้ภาคการผลิตทั่วไปต้องลดกำลังผลิตลงเกือบครึ่ง

ทำไมราคาผลผลิตทางการเกษตรพากันตกต่ำอย่างทั่วหน้า ในขณะที่ต้นทุนการผลิตของภาคการเกษตรกลับสูงขึ้น อันเป็นผลจากราคาน้ำมันดิบของโลกแพงขึ้น และค่าเงินบาทอ่อนตัวลง

นักวิชาการทางด้านเศรษฐศาสตร์พากันออกมาบอกว่า เมื่อค่าเงินบาทอ่อนตัวลงจะเป็นผลดีต่อการส่งออก

แต่ทำไมราคาข้าวที่เราส่งออกเป็นอันดับหนึ่งของโลก จึงไม่ส่งผลให้ชาวนาขายข้าวได้ราคาดีขึ้น

เมื่อราคาผลิตผลทางการเกษตรตกต่ำ จึงทำให้คนส่วนใหญ่ของประเทศยากจนลงยิ่งขึ้น

ทำไมดอกเบี้ยที่ถูกแสนถูกจึงไม่เกิดผลดีต่อการลงทุน ทำไมไม่เป็นตัวกระตุ้นให้มีการลงทุนมากขึ้น แต่ส่วนที่เกี่ยวกับคนฝากเงินกลับเห็นผลทันตา คือรายได้ลดลง ๆ จนชักหน้าไม่ถึงหลัง

ในขณะเดียวกันกลับเป็นตัวกระตุ้นให้คนที่เป็นหนี้จากต่างประเทศรีบหาทางส่งเงินตราต่างประเทศออกไปชำระหนี้ คนมีเงินและมีหนทางกำลังย้ายเงินของตนออกไป

เมื่อการลงทุนมีน้อย และที่มีอยู่ส่วนใหญ่ก็หากำไรได้ยาก รัฐจึงเก็บภาษีไม่ได้ตามเป้าหมาย เงินตราต่างประเทศก็ร่อยหรอลง

ประเทศจึงจนลงเช่นกัน

นักธุรกิจทั้งหลายไม่ว่ารายใหญ่หรือรายเล็ก ต่างกำลังวุ่นวายอยู่กับการปรับโครงสร้างหนี้บ้าง วุ่นวายอยู่กับการไปเป็นจำเลยที่ศาลบ้าง ไปต่อรองกับฝรั่งหรือคนไทยที่ซื้อทรัพย์สินมาจาก ปรส.บ้าง ไม่มีเวลาแม้แต่จะคิด (หรือถึงคิดก็คงคิดไม่ออก) ว่าธุรกิจที่ยังพอมีเหลืออยู่จะเดินหน้าหรือทำให้ฟื้นตัวขึ้นมาได้อย่างไร

คนที่เคยมีฐานะปานกลางหรือระดับสูง ส่วนใหญ่กำลังจนลง แม้จะไม่จนเท่ากับชาวบ้านทั่วไปก็ตาม แต่ความทุกข์ที่มีอยู่คงไม่น้อยกว่ากันนัก

การแก้ไขภาวะหนี้เสีย ยังไม่มีความคืบหน้า เพราะเอาเข้าจริงก็หาหลักเกณฑ์ที่ชัดเจนและพอเป็นไปได้ ได้ยาก ต่างคนต่างทำ ยิ่งเป็นหนี้ที่มีอยู่ในสถาบันการเงินที่เป็นของรัฐ (ไม่ว่าจะเป็นของรัฐมาแต่เดิม หรือกลายมาเป็นของรัฐเพราะไปยึดเขามาก็ตาม) คงทำได้เพียงอย่างเดียว คือ การเรียกลูกหนี้ให้มาทำสัญญาขยายระยะเวลาการชำระหนี้ออกไปอีก ๕ - ๑๕ ปี เพื่อให้บัญชีดูดี เหมือนกับมีความเสียหายเพียงเล็กน้อย

แต่ปัญหาเรื่องหนี้ที่ประเทศแบกรับอยู่จะเป็นอย่างไรในวันหน้า ดูเหมือนไม่มีใครใส่ใจที่จะหาคำตอบ

ประเทศนอกจากจะยากจนแล้ว จึงยังเป็นหนี้ทั้งในปัจจุบัน และในวันข้างหน้าอย่างมากมายมหาศาล

รวมความว่าทั้งประชาชนในทุกระดับและรัฐต่างพากันยากจนลงทุกวันและมีทุกข์หนักด้วยกันทั้งนั้น

รัฐพยายามรัดเข็มขัดด้วยการลดกำลังพลลง แต่นั่นก็เท่ากับสร้างปัญหาเรื่องคนว่างงานให้มีมากขึ้น ในขณะเดียวกันเมื่อคนน้อยแต่ยังไม่มีการปรับประสิทธิภาพ งานราชการจึงยิ่งล้าหลังและเป็นอุปสรรคต่อการพัฒนาประเทศยิ่งขึ้น แต่รัฐไม่ทำก็ไม่ได้ มิฉะนั้นจะไม่เหลือเงินไว้ลงทุนในการพัฒนา

แล้วในภาวะที่กำลังข้นแค้นเหล่านี้ พวกเรากำลังทำอะไรอยู่?

องค์กรอิสระทั้งปวงที่รัฐธรรมนูญตั้งขึ้นมา ๗-๘ องค์กร กำลังประชุมหารือกันเพื่อเรียกร้องให้รัฐบาลจัดสรรงบประมาณให้ตามที่ตนเห็นสมควร

องค์กรสูงสุดซึ่งถูกตั้งขึ้นเพื่อดูแลทุกฝ่ายให้ปฏิบัติให้ถูกต้องตามรัฐธรรมนูญ กำลังถูกนินทาว่าร้าย ใส่ร้ายป้ายสี จนความเชื่อถือน่าจะถูกสั่นคลอน จนถึงต้องฟ้องร้องกัน

ด้วยขบวนการเลือกตั้งใหม่ตามรัฐธรรมนูญ รัฐต้องใช้เงินไปสองพันกว่าล้านบาทเพื่อเลือกตั้งสมาชิกวุฒิสภาจำนวน ๒๐๐ คน และใช้เวลาสี่เดือนเศษ ยังไม่รู้ว่าจะต้องใช้เงินและเวลาอีกเท่าไรในการเลือกตั้ง สส.จำนวน ๕๐๐ คน

คนส่วนใหญ่พากันทอดถอนใจ และนิ่งเงียบ หรืออย่างมากก็บ่นสู่กันฟังในหมู่ผู้คนที่ใกล้ชิด โดยต่างคนต่างไม่รู้ว่าจะทำอย่างไร

ประชาชนส่วนหนึ่ง ทยอยกันมาเป็นกลุ่ม ๆ เพื่อนำความทุกข์ของตนมาตีแผ่ และเรียกร้องให้รัฐบาลและสังคมให้ความสนใจและช่วยเหลือ เมื่อนึกว่ารัฐบาลไม่กระตือรือล้นก็ใช้วิธีการที่ตนเห็นว่าเหมาะว่างาม โดยมีนักวิชาการบางคนคอยกระตุ้นให้นึกว่าความเป็นประชาชนที่ยากจนย่อมมีสิทธิจะได้รับความเห็นใจให้ทำอะไรก็ได้ ไม่ต้องนึกถึงกฎกติกาของบ้านเมือง เพราะคิดเสียแล้วว่าประชาชนเหล่านั้นไม่ได้รับความเป็นธรรมภายใต้กฎกติกาที่มีอยู่ จึงไม่ต้องเปลืองเวลาไปเรียกร้องให้แก้กฎกติกาเหล่านั้นเสียก่อน

ที่ซ้ำร้ายไปกว่านั้น มีคนพยายามสร้างความรู้สึกให้เกิดขึ้นว่า รัฐบาล (ไม่ว่าจะเป็นรัฐบาลไหนที่อยู่มาเกินหนึ่งปี) เป็นศัตรูตัวฉกาจของประชาชน แม้ทั้งที่รัฐบาลเหล่านั้นเป็นรัฐบาลที่จัดตั้งมาตามกติกาที่นักวิชาการทั้งหลายเรียกร้องให้กำหนดขึ้น

กลุ่มที่ไม่ชอบรัฐบาล ก็พยายามรวมตัวกันมาร้อยแปดองค์กรเพื่อเรียกร้องให้รัฐบาลยุบสภา จะได้ไปเลือกตั้งใหม่ให้เร็ว ๆ ขึ้น โดยไม่สนใจว่าภายใต้กฎหมายเลือกตั้งปัจจุบัน เมื่อไปเลือกตั้งแล้วจะเกิดอะไรขึ้น รัฐบาลที่ตนไม่ชอบ จะต้องอยู่รักษาการกันไปอีกกี่เดือนกี่ปี ดูเหมือนไม่มีใครอยากจะตอบคำถามนี้

กลุ่มหนึ่งเรียกให้มีการทำประชาพิจารณ์ แต่อีกกลุ่มหนึ่งเรียกร้องให้หยุดการทำประชาพิจารณ์ เมื่อไม่ฟังกันก็ใช้กำลังเข้าห้ำหั่น กลุ่มที่ใช้กำลังเข้าขัดขวางเรียกตัวเองว่ากลุ่มประชาธิปไตย และการกระทำนั้นเรียกกันว่าเป็นการมีส่วนร่วมตามรัฐธรรมนูญ

รัฐบาลยืนยันแล้วยืนยันอีกว่าถึงอย่างไรก็ไม่ยอมยุบสภาจนกว่าจะถึงเวลาที่ตนคิดไว้ และใช้เวลาส่วนใหญ่ไปกับการแก้ไขปัญหาเฉพาะหน้าบ้าง คอยชี้แจงข้อข้องใจในปัญหาที่ปลายเหตุบ้าง

นักการเมืองกำลังตื่นเต้นกับการเลือกตั้งที่กำลังใกล้เข้ามา ต่างคนต่างกำลังใช้กลยุทธ์ กลวิธี เพื่อหาทางให้ได้รับเลือกตั้งให้ได้มากที่สุด

ที่มีเงิน ก็ใช้เงิน

ที่มีปาก ก็ใช้ปาก

ที่มีอุบาย ก็ใช้อุบาย

แต่ที่ใช้เหมือน ๆ กันก็คือ การโจมตีซึ่งกันและกัน มากบ้างน้อยบ้างสุดแต่ความถนัดของแต่ละกลุ่มการเมือง

สื่อมวลชนกำลังสนุกและขายดีเป็นเทน้ำเทท่ากับการพาดหัวข่าวต่าง ๆ เหล่านี้

หยุดใช้อารมณ์และตั้งสติกันสัก ๕ - ๑๐ นาที เพื่อคิดถึงบ้านเมืองกันบ้างได้ไหมครับ

หยุดคิดกันสักนิดว่า ในท่ามกลางวิกฤติที่ประเทศชาติกำลังย่ำแย่ แต่ละคนแต่ละฝ่ายจะร่วมมือกันทำอะไรให้ประเทศชาติเป็นส่วนรวมได้บ้าง

มาช่วยกันแก้วิกฤติให้หลุดพ้นไปก่อน ด้วยความอดทน อดกลั้น และมานะพยายาม พยายามมองกันและกันอย่างมีเมตตาจิต

รับฟังกันและกันอย่างใจกว้าง

มีความสุจริตใจให้กันและกัน

หยุดสีสันทางการเมืองไว้ชั่วคราว

หยุดการหาประโยชน์ส่วนตนไว้ก่อน

แล้วหันหน้ามาร่วมมือกันทำงานเพื่อประโยชน์แก่ประเทศชาติอย่างจริงจัง ยอมรับความจริงกันเถิดว่า ปัญหาของประเทศหนักหนาเกินกว่าที่ใครคนใดคนหนึ่งหรือกลุ่มใดกลุ่มหนึ่งจะมีขีดความสามารถแก้ไขให้ลุล่วงไปได้ ใครก็ตามที่เข้ามารับช่วง อย่านึกว่าเป็น “โชค” หากแต่เป็น “เคราะห์” เสียมากกว่า ดีไม่ดีอนาคตทางการเมืองจะถูก”ดับ” เสียก่อนเวลาอันควร

ท่านนายกฯ ชวนก็เป็นคนดี มีความหวังดีต่อประเทศเป็นที่ตั้ง น่าจะลองเชิญหัวหน้าพรรคและคนสำคัญ ๆ ของพรรคการเมืองทุกพรรค และผู้รู้ทั้งหลาย มาร่วมกันหารือดูว่า จะหยุด “การเล่นการเมือง” ไว้ชั่วคราว แล้วร่วมมือกันแก้ไขปัญหาของประเทศให้ลุล่วงไปก่อน ได้ด้วยวิธีใด และอย่างไรบ้าง

แต่ละพรรคล้วนมีทรัพยากรบุคคลสำคัญ ๆ กันอยู่ทั่วหน้า ถ้ามีความตั้งใจจริง คัดแต่คนที่เป็นที่ยอมรับนับถือและมีความสุจริตเป็นที่ตั้ง มาร่วมกันทำงาน ก็น่าจะสำเร็จลงได้ภายในเวลาไม่นาน

เมื่อประเทศและประชาชนลืมหน้าอ้าปากได้ ใครจะ “เล่นการเมือง” กันอย่างไรต่อไป ก็ไม่สายเกินไป