เรียน  ท่านอาจารย์ที่เคารพอย่างสูง

ดิฉันรับราชการครู  สังกัดสำนักงานเชตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาอุดรธานี เขต ๑ จังหวัดอุดรธานี  เมื่อสิบปีก่อนดิฉันไม่ได้รับความเป็นธรรมจากผู้บังคับบัญชา  เห็นว่าการกระทำของผู้อำนวยการโรงเรียนไม่ถูกต้อง  จึงได้เข้าไปพูดคุยขอร้องทำความเข้าใจหลายครั้ง แต่ไม่เป็นผลจึงบอกผู้อำนวยการโรงเรียนว่าถ้าขอไม่ได้ดิฉันจะฟ้องนะ  ผอ.รร.พูดว่าจะฟ้องน่ะรู้จักใครในสำนักงานเขตฯบ้างล่ะ ตอบว่าไม่รู้จักใครแต่ก็จะฟ้องล่ะ" เกิดการฟ้องร้องเกิดขี้นแต่เรื่องไม่ได้รับความสนใจจากสำนักงานเขตฯจริง ๆ  (ก่อนหน้านี้ ผอ.รร.เคยถูกฟ้องร้องในแต่ละเรื่องแต่ละคนหลายเรื่องจนคุ้นเคยกับนิติกรในเขตแล้ว) ข้าพเจ้าไม่มีทางไปเห็นเว็บระฆังจากใจนายก(สม้ยท่านทักษิณฯ) จึงส่งเรื่องร้องเรียนไปและได้รับคำตอบว่าจะติดตามเรื่องให้  ไม่นานสำนักงานเขตพื้นที่ก็ออกมาสอบสวนจริง ๆ ตลอดการสอบสวนดิฉันไม่ได้รับข้อมูลใดเพราะนิติกรฯแจ้งว่า ดิฉันเป็นผู้ฟ้องไม่ใช่ผู้เสียหายจึงไม่ต้องได้แก้ตัว  จึงไม่จำเป็นที่จะต้องแจ้งให้ทราบ  จนสรุปเรื่อง รอง ผอ.เขตฯ ได้เรียกดิฉันเข้าพบและขอให้ลงชื่อในหนังสือตักเดือนโดยให้เหตุผลว่าที่สุบสวนมา  ผอ.รร.มีความผิดจริงต้องถูกทำโทษแต่ยังไม่ทราบสถานใด แต่คงจะขายหน้ามากจึงอยากให้ดิฉันถูกตักเตือนพอเป็นพิธีให้ ผอ.รร.ลอความอายให้น้อยลงบ้าง ดิฉันไม่ยอมเพราะคิดว่าตนเองไม่ผิด  แต่ รอง ผอ.เขตฯพูด ๆๆ  จนสุดท้ายก็บอกว่า ขอตักเตือนแค่นี้ไม่ได้ก็แสดงว่าดิฉันกระด้างกระเดื่องกับผู้บังคับบัญชาจริงๆ  หัวแข็ง  ชอบสร้างความแตกแยกในหน่วยงานและให้ดิฉันเลือกระหว่างรับลงชื่อในหนังสือตักเตือนโดยรับปากว่าจะไม่เอาหนังสือตักเตือนไปทำให้เสียหายใด นอกจากอ้างเป็นเพื่อนกับ ผอ.รร.เท่านั้นและถ้ายอมลงชื่อให้จะให้ย้ายโรงเรียนไปตามที่ขอไว้  ข้าพเจ้าไม่มีทางเลือกและทาง รอง ผอ.เขตฯได้รับปากว่าจะไม่เอาไปทำให้เสียหายใด ๆ และจะให้ย้ายตามต้องการ  จึงรับปากลงชื่อในหนังสือตักเตือนให้และส่งเรื่องขอย้ายไปเพื่อให้ได้ย้าย  พอไม่นานก็ได้ย้ายจริง ๆ  แต่ไม่ได้ไปในโรงเรียนที่ดิฉันขอแต่ไปในที่ที่ครูในอำเภอนี้จะไม่ขอย้ายไปเพราะมันเป็นโรงเรียนที่ไกลที่สุดในอำเภอเมือง  คำสั้งย้ายอ้างเหตุผล "เพื่อความเหมาะสมและเพื่อประโยชน์ของทางราชการ" ข้าพเจ้าอุธรณ์ร้องทุกข์เพราะไม่ได้ขอย้ายไปไกลออกไปจากที่เดิมตั้งมาก  แต่คำอทุธรณ์ร้องทุกข์ของดิฉันไม่ได้รับความสนใจจากสำนักงานเขตฯเลย  ร้องทุกข์ไม่มีผลจึงฟ้องที่ศาลปกครองขอนแก่น ๒ คดี  คดีคำสั่งย้ายดิฉันแพ้เพราะสำนักงานเขตฯใช้หนังสือตักเตือนเป็นหลักฐาน "มีความประพฤติถูกตักเตือนจึงถูกทำโทษให้ย้ายเหมะสมแล้ว" (ผอ.รร.ที่ถูกฟ้อง มีสำนวนสอบสวนทีทราบตอนนำมาอ้างที่ศาลปกครองว่า "เป็นผู้บังคับบัญชาที่มีการประพฤติปฏิบัติไม่เหมาะสมกับตำแหน่งหน้าที่" หลายข้อ  แต่สรุปเป็นความผิดเล็กน้อยถูกตักเตือนแต่ไม่ต้องย้ายเหมือนดิฉัน  ส่วนอีกคดหนึ่งคือละเว้นการปฏิบัติหน้าที่โดยไม่ชอบ  สำนักงานเขตฯถูกศาลพิจารณาให้เป็นผู้ละเลยต่อหน้าที่ที่กฎหมายกำหนดให้ต้องปฏิบัติและให้พิจารณาคำร้องทุกข์ของดิฉัน  สำนักงานเขตฯ รับคำสั่งศาลนำเรื่องร้องทุกข์ของดิฉันเข้าพิจารณาในทีประชุม อ.ก.ค.ศ. ผล  "ยกคำร้องทุกข์เพราะมีความผิด แพ้ตามคดีที่ศาลปกครอง "ยกฟ้อง" ดิฉันจึงไม่ได้รับผลใดเลย  ต้องอยู่ที่โรงเรียนที่เขาให้ย้ายไปจนทุกวันนี้  และผลจากการฟ้องนายโรงเรียนไม่เคยนำชื่อของดิฉันเข้าบรรจุเพื่อรับการพิจารณาเงินเดือนขั้นพิเศษเลยตลอดสิบปี  ผลงานนักเรียนเหรียญทอง  ผลโอเนทที่ ๑  ของกลุ่ม  ที ๒  ของสำนักงานเขตสองร้อยกว่าโรงเรียน ไม่มีผลใด  ส่งคำร้องขอย้ายเขตฯไม่นำเข้าพิจารณา สุดท้าย ผอ.รร.คนปัจจุบันบังคับบีทา  ดิฉันทำอะไรผิดไปหมดต้องคอยส่งเรื่องชี้แจงเป็นรายวัน  ขอออกไปธุระนอกโรงเรียนก็ไม่ค่อยให้ไป  โอยอ้างเหตุผลว่าธุระที่ไปไม่เกี่ยวกับการเรียนการสอน  ดิฉันลำบากมาก  สำนักงานเขตฯก็บี้ตลอด  ไม่มีทางไปจึงนำคำพิพากษาที่ศาลตัดสินให้ชนะมาฟ้องอาญากับ ผอ.สำนักงานเขตฯ เผื่อหวังว่าจะได้รับความสนใจต่อรองไต่ถามว่าโกรธเรื่องอะไรจึงไดฟ้องอาญาขนาดนี้  แต่ไม่เป็นผล  ผู้ใหญ๋ในสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาอุดรธานีทุกคนไม่สนใจไม่ช่วยไม่ใต่ถาม  มีแต่จะฟ้องกลับ คดีอาญาก็ยังต้องสู้กันอยู่วันนี้  ดิฉันก็ยังต้องคอยระวังตัวแจที่ ผอ.รร.คนปัจจุบันจะหาทางเอาความผิดทุกวิถีทางคล้ายเหมือนดิฉันเป็นศัตรูตัวร้ายกาจ  ที่สำคัญเมื่อเรื่องปรากฏที่ศาลปกครองขอนแก่น  หนังสือตักเตือนที่ดินลงชื่อให้ รอง ผอ.เขตฯครั้งนั้น นอกจากถูกนำไปเป็นหลักฐานที่ศาลปกคองขอนแก่นแล้ว  ยังนำไปรายงาน สพฐ.และสำนักนายกรัฐมนตรีด้วย "เพราะดิฉันมีการประพฤติถูกตักเดือน"

    วันนี้ดิฉันรู้สึกเหมือนจะไม่มีที่ให้ยืน  นายทุกคนทุกระดับในสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาอุดรธานี เขต ๑ โกรธแค้นหาทางเอาผิดคืน ทำไมผู้น้อยเรียกร้องความยุติธรรม  การร้องเรียนผู้บังคับบัญชากฎหมายกำหนดให้ทำได้  แต่เมื่อทำแล้วเหมือนกับตายทั้งเป็น  แตะไม่ได้รวมกลุ่มกันกลั่นแล้งเป็นสิบ ๆปียังไม่เลิก แพร่ชื่อเสียงว่าดิฉันชอบเป็นคนช่างฟ้องเป็นคนไม่มีเหตุผลให้ผู้บริหารทั่วไปทราบโดยการบิดเบือนความจริงที่ดิฉันไม่ได้มีโอกาสแก่ตัวใด ๆ  เพราะร้อยวันพันปีก็ไม่เคยได้พบเจอผู้บริหารโรงเรียนอื่น ๆ เพราะหน้าที่ไม่อำนาย  ขณะนี้ดิฉันถุกกดขี่อย่างมาก  พยายามช่วยเหลือตนเองที่สุดคนเดียว  เพราะถ้ามีใครคนใดเข้ามายุ่งเกี่ยวช่วยเหลือก็จะเป็นที่หมายหัวของเจ้านายเหล่านี้ทุกคน  ดิฉันไม่มีที่พึ่งใด  ขณะนี้ก็สู้กับเจ้านายที่ไม่ประนีประนอมใด  พฤติกรรมรายงานเท็จต่อ สพฐ. ต่อสำนักนายกรัฐมนตรีของเขาจะมีผลต่อรองกับเขาได้หรือไม่  มีทางใดจะบรรเทาทุกข์แก่ดิฉันได้บ้าง  กรุณาช่วยแนะนำด้วยจักเป็นพระคุณอย่างที่สุด  ดิฉันจะเฝ้ารอคำตอบไม่ว่าจะออกมารูปแบบใดก็จะน้อมรับ  จึงขอกราบของพรคุณล่วงหน้า

นิธิดา